Yolcu

Yürü ey yolcu yürü kader yolun bu senin,
Yürü han uğrayanın yürü yollar gidenin.

Nasılsa ömrün geçti senin hep yürümekle,
Yürü işin ne zevkle alakan ne gülmekle.

Izdıraplar çileler ardmda gölgen senin,
Yürü artık alıştı bu kambura bedenin.

Nasılsa aynı derdin çilenin erbabıyız,
Beraber yürüyelim artık dost olmalıyız.

Zira çekilmez kahrı ahbapsız bu yolların,
Yaşlanacak bir omuz arzu eder kolların.

Hem yürürüz beraber konuşur dertleşiriz,
Her çeşmeden su içer her bağda eyleşiriz.

Bilirsin yarım kalan aşklar hevesler vardır,
Bilirsin seven kalbe göğüs kafesi dardır.

Belli kopar içinde senin de fırtınalar,
Benim gibi gönlümde kanar azgın yaralar.

Fakat neylersin yolcu yürüyelim biz yine,
Bırak yansın yürekler, bırak kanasın sine.

Nasılsa yürüyoruz yıllardır bu yollarda,
Nasılsa hiç vefa yok akıp giden yıllarda.

Yürüyüp yolumuzu gidelim bu diyardan,
Silkinip uyanalım bu manasız rüyadan.

Koca bir ömür geçti ne gördük ne anladık,
Yalan sevgiye kandık boş şeylere aldandık.

Bak zaten uzaklarda menzilimiz göründü,
Kapkaranlık ufuklar aydınlığa büründü.

“bitmiyor” diye diye yolun sonuna geldik,
Bitene kadar bu yol bizde çok şey öğrendik.

Demek ki bu dünyanın temel taşı yalanmış,
Şıiir kördüğüm olmuş bu yalana dolanmış.

Şükür artık geride kaldı hanlar kervanlar,
Şükürdeki manayı yolu bitmeyen anlar!..

Arif Nihat Polat