Şair
Kanamalı illa ki beyin ince ince
Bir sızı işlemeli yüreğe
Hasret hasret
Acı acı duygular
Bir kelepçe olmalı bileğe…
Acıyla olgunlaşır şair
Acıyla yoğrulur
Bir kez alıştı mı acıya
Olmasa da bir keder bulunur
Sonunda;
Varılır menzile yavaş
Yolun bitiminde durulur
Artık başlamıştır maziyle savaş
Bir bir hesaplar sorulur
Şair ağlar
Gözlerinden akan yaş
Kalemine mürekkep olur
Şair, geçip acıların süzgecinden
Sanat’ı bulur…
Ve sonunda;
Sairin mezarma taş;
Unutulmuşluk olur…
Arif Nihat Polat