Ağlayan Palyaço

Bir çarşamba sabahı o zengin caddelerin birinde,senden habersiz bir palyaçoydum.O kocaman ayakkanıları giydim.ve her zamankinin aksine amaç eğlendirmekte olsa,beyaz iki damla göz yaşı çizdim aynanın karşısında.Sol gözümün hemen altına.Kaşlarımın ortalarını yukarı kaldırdım ve kırmızı kocaman ağzımın eğimi aşağı doğruydu.

Bugün çocukları eğlendirmeyecektim.Hedef kitlem yetişkinlerdi.Çünkü onlar severlerdi ağlayan insanları.onlara acırlardı.Hemen içleri ısınıverirdi.Kendilerinden bir şeyler bulurlardı o palyaçolarda.Benimde çoğunlukla sokakta karşılaştığım bir manzaraydı bu.Alakasız insanların içine iniverridim.Bakışlarımız karşılaşıncada hafifçe gülümserdim.Sanki seni anlıyorum dermişçesine..bu anlayış,saf içtenlik ileride canımı acıtsada…

Uzaktan baktılar bana bugün hep.Gülümsedi ben gibiler bana.Yanıma gelmek isteyen çocuklarını ise bırakmadılar.Çünkü kendileri gibi olmalarını istemiyorlardı.Ama kaçınılmaz bir gerçekti ki şu;siz neyseniz çocuğunuzda o olur!Ağlayan suratımla yine de gülümsemeye çalıştım bu halinize…

O durakta bana çiçek almaya giden ve içimden hiç geri gelmeyeceğinizi bildiğim sevgililerimdiniz aslında siz!Bu boyalı suratımla öpülmekten bile iğrendiniz.temiz ruhum etkilemedi bile sizi.ve hiç sormadınız,bu güneşli günde ağlamak niye?Bu hayattta acı da çekmiyordum aslında.Çünkü hayatın gerçek adı acıydı.

Ya o turuncu yün iplikten saçlarım.onlarıda mı sevmediniz?Bir palyaço nasıl olurda ürkütür insanları.Amacı sadecegüldürmek olan şişman bir palyaço.

Bu zengin caddede görmeyi bekledim sendin aslında.Bana bu işi sen öğretmiştin.ve ben ilk kez yalnız bir palyaçoydum.çünkü geceni geçirmek için bile gelmiyordun bana.Gidişin yakındı.Bu acımandan belliydi.

Bu çarşambada hiç dostum olmadı.Yeni dostluklar mı?Belki iyi kız olma derslerinde sonra.

hızlı ya da yavaş ne farkeder ki artık akşam oldu.bir şey kazanamadığımı düşünenler yanılıyor.Ben her sokağa çıkışımda hayatı kazanıyorum ve bu bağlamdada acıyı!

Ve farkedemediğiniz bir şey var.Ben bugün hiç ağlamadım.Ağlayan suratımdı…