Yalancı Bahar

Kaç baharı gerçek sanıp kandık söylesenize. Kaçina “Nihayet” hasretle kucak açtık ve kaçında yanıldık… Kaç kez ayaz vurmuş dallarımızda filizlerimiz söndü. Yine de uslanmadık. Yine geveze bir dosta sırlarımızı açar gibi açıldık yalancı bahara…
Yine yanıldık. Peşinden bastıran tipiyle ayıldık. Ne yapalım ki dalında patlamayı bekleyen bir tomurcuk gibi susamıştık ilk yaza… Kaç zaman olmuştu kendimizi güneşin kollarına bırakıp,ormanda yayılan kekik kokularıyla sarhoş olmayalı…Tahmin ediyorduk,üzerimize kafes gibi çöken bulutların ardından güneşin gülümsediğini..Daha ilk ışınları deler delmez kafesi,açtık iştahla ruhumuzun pencerelerini…Bahar öyle gelmezdi aslında;biliyorduk yanlış baharda azmı ayaz yemiştik. Kaçımız mart güneşine aldanıp açılmış ve kara kafesin ağına düşmüştü yeniden…Bahar ilan-ı aşk mevsimiydi ; astık aşklarımızı ilan konularına,sevdalar yasakken daha…Bahar mevsimiydi;müjdeledik barışı.silahlar konuşurken hala…Söyledik ancak yazın söylenecekleri,güneş henüz toprağı ısıtmamışken… Cemreler düşmemişken ilkyazın koynuna… Yalanmış meğer bahar, daha vakti değilmiş. Aşkında barışın da… Güneşe kananlar, yazı beklerken bahardan oldular, kesildi sesi soluğu, erken öten horozların… İyisimi itirafçı olalım biliyorduk “işte bahar” derken ardından gelecek ayazı… Yalan bu çıkma demişti temkinliler tedbirliler,”çıkarken üstüne kalın bir şey al “onlar başına bir iş gelmesin‘den ürkenler… Ama bahar olanca işvesiyle sokağa çağırıyordu. Aşk ilan panosuna asılmayı bekliyordu, barış bir kuş gagasında müjdelenmeyi… Erken mi geç mi hesabına gelmezdi ikise de… Peşlerine düşmeli, ilan edilmeli, müjdelenmeliydiler. Güneşi görür görmez seranata ve barış türkülerine başladık. Vakit gelmeden açıldık, geç kalmadan davranma telaşında…Erkenmiş.Kursağımızda kaldı bahar sevinçleri…Erken öten horozlr,erken açmış çiçekler,erken doğmuş bebekler gbi kesildik solduk,öldük.Yine tedbirliler ulaşacak salimen yaza; biz yakalandık zalim ayaza…