Ayrılık Öyküleri – 2
26 subat 1999…
İşte hayatıma girdiğin ilk gün. Ve o günden bu güne tam 3.5 yıl geçti biliyor musun. Ve hala aklımdasın.
Bugün ayrılalı tam 46 ay oluyor. Her gününü tek tek hesaplıyorum. Sen de sayıyormusun günleri. Niye sayacaksın ki… Benim gibi bir insan için değer mi günleri saymaya? Değmez değil mi …
Neden herşey böyle oldu bir tanem. Biz mutlu olmalıydık ama izin vermediler. Seni görüpte konuşamamak, yanına gelememek ne demek biliyor musun, ölüm demek, hergün ÖLMEK demek…
Seni nasıl özlediğimi bir bilsen, gözlerine sevgi dolu bakmanı, beni sıkı sıkı sarmanı, bana karşı gösterdiğin büyük anlayışını, beni öpüşünü, kısacası herşeyini nasıl özlediğimi bir bilsen. Bir bilsen aylar geçmesine rağmen hala seni görmek istediğimi, BIR BILSEN….
Seninle beraber olduğum zamanlarda hep kararsızdım, Acaba diye düşünüyorum hep. Acaba bana doğru mu, yalan mı söylüyor? Acaba onu seviyor muyum? Acaba sonumuz ne olacak? Acaba, Acaba, Acaba…
Seni sevmişim be AKO… Ama inan yapabileceğim hiçbirşey yoktu. Ailemi dinlemek zorundaydım. “Seninle gelseydim ailemi özleyecektim, Ailemle kaldım şimdi seni özlüyorum”. Ne ailemden ne senden vazgeçebiliyorum. Sen hayatımda tanıdığım en mükemmel insansın. Unutma bitanem, kalbimin bir köşesinde sonsuza kadar yaşayacaksın. Şu an boynuna sarılıp “seni seviyorum” diyebilmeyi ne kadar çok isterdim bir bilsen….
BU YAĞMURLU SOĞUK GECENİN SICAK GÜL’ÜNDEN SEVGİLERLE….